اشعار

شب و فضای حرم هرچه خواستم دارد            فقـط حـضورِ تو را ای بهـار کم دارد

کجا رسد به تو مکـتـوب گـریه آلـودم            که بـاد هم نـبـرد کـاغذی که نم دارد۱

مرا به بزمِ مناجات خویش مهمان کن            که با صدای تو لطـفی ‌دگر حرم دارد

تویی تو ماه‌ِمبارک که هر سحر رویت            هـزار فـیـض بر این ماه محـترم دارد

غریب و خسته به درگاهت آمدم رحمی۲            نگـاه کن که به دلی که هزار غم دارد

فـقـط میان قـنـوتی به یـاد مـا هم بـاش            خـدا به دست تو الطافِ دم به دم دارد

سـیـاه نـامـۀ ما را  خـدا به کـس ندهی            بـده به آنکه فـقـط چـشـم او کـرم دارد

مرا هزار امید است و هر هزار تویی۳            اگرچه راهِ وصالِ تو پـیچ و خـم دارد

نمی‌رسد به حضورت کسی مگر آنکه            به زیر بار غـمت شـانـه‌های خم دارد

به پیرزن نظری کن به جان مـادرتان            هـوای کـربـبـلا اشک مـادرم دارد ...

۱ـ تضمینی از صائب

۲ـ تضمینی از حافظ

۳ـ تضمینی از بهبهانی

لطفی که کرده است خجل بارها مرا            بـرده‌سـت تـا دیـار گـرفـتـارهـا مـرا

رؤیای یوسـفـانـۀ دیـدارت ای عزیز            آواره کــرده در دل بــازارهــا مــرا

با یک کلافِ کهنه از این عبد روسیاه            قـابـل بـدان مـیـان خـریــدارهـا مـرا

ای گل! ببین که دوری از نرگسِ رخت            یک عـمر کرده هم‌نـفـس خارها مرا

در ساحـل نجـات تو پهـلـو گـرفـته‌ام            سـیـل گـنــاه بـرده اگـر بــارهـا مـرا

این هفته هم گذشت چنان هفته‌های قبل            بی‌تـاب کـرده قـصۀ تـکـرارهـا مـرا

یاد لبان خشک ترک خورده‌ای مدام            بـرده بـه کـربــلا دم افـطـارهـا مـرا

خـوردیم یـا غـم دگـران را بـدون تو            یا خورده‌ایم حـسرت نان را بدون تو

از بـسکه بی تـوأیـم نـفـهـمـیـده‌ایم که            دیـدیم بـاز هم رمـضـان را بـدون تو

یـادش بخـیـر می‌گـذرانـدیـم آن قـدیـم            با گریه خط به خطِ اذان را بدون تو

ما را ببخش امامِ "زمان‌های بی کسی"            طی کرده‌ایم اکر که زمان را بدون تو

دیگر دهان به بردن نام تو باز نیست            چـرخانـده‌ایم بسکه زبان را بدون تو

مـا از بـهـارِ بـودن تـو بی تـصـوریم            یک عمر دیـده‌ایم خـزان را بدون تو

دل با دل تو می‌تـپد اصلاً نخـواسـتیم            این قلب را و این ضربان را بدون تو

در کربلا به قصد فرج پهن کـرده‌ایم            هر سـال سـفـرۀ دلـمـان را بـدون تو

شاید خدا به حق حـسـیـنـش رقـم زند            امسال آخـرین رمـضان را بـدون تو

ای پـاسخ بی‌چـون و چـرای هـمۀ ما            اکـنـون تـویی و مسـئـلـه‌های همۀ ما

کو آنکه در این خاک، سفرکرده ندارد            سخـت است فـراق تـو بـرای همۀ ما

ای گـریۀ شب‌های مناجات من از تو            لـبـخـنـد تــو آمــیـن دعـای هـمـۀ مـا

تنها نه من از یاد تو در سوز و گدازم            پیـچـیـده در این کـوه صـدای همۀ ما

ای ابر اگر از خانـۀ آن یـار گـذشتی            با گـریه بـزن بـوسـه به جای همۀ ما

ما مشق غم عشق تو را خوش ننوشتیم            امـا تو بکـش خـط به خـطای همۀ ما

گر یاد تو جرم است غمی نیست که عشق است            جـرمی که نـوشـتـند به پـای هـمۀ ما

در آتش عشق تو اگر مست نسـوزیم            سـوزانـده‌ شـدن بـاد سـزای هـمـۀ ما

ز هجران تو دارم چشم بارانی در این شب‌ها           تو را می‌جویمت ای ماه نورانی در این شب‌ها

به شوق وصل می‌مانم فقـط آقا بیا بنگر           روم از هجر رویت رو به ویرانی در این شب‌ها

زدم لاف محبت لیک چون دارم خطا مولا           خودم را کرده‌ام در خویش زندانی در این شب‌ها

تو می‌آیی به دلجویی ز یارانت، بدین خاطر           نشستم من به نجواهای طولانی در این شب‌ها

پـریـشـانی فـتاده در میان دوسـتـدارانت           رها کن دوستان را از پریشانی در این شب‌ها

اگرچه نیستم لایق، کرامت کن ولی مولا           به پابوست رسم یک شب به مهمانی در این شب‌ها

به سمت عاشقانت یک نفس جاری کن ای مولا           مناجات جگرسوزی که می‌خوانی در این شب‌ها

تو با یاد شهید کربلا می‌سوزی و ای‌کاش           مرا هم با نفس‌هایت بسوزانی در این شب‌ها

به دامان غم‌انگیزی که گلگون می‌شود از خون           مرا چون گوهر اشکت به غلتانی در این شب‌ها

گذشت آب از سر «یاسر» درین دریا، مکن غیبش           که دارد دیده‌ای از اشک توفانی در این شب‌ها

ای روزه‌دار، افطار، محتاج یک دعایم            آقـای آبــرودار، مـحـتـاج یـک دعـایـم

با نامـۀ سـیـاهم قـلـب تو را شـکـسـتـم            آلـوده و گـنـه‌کـار، محـتاج یک دعـایم

خـیـلی دلـم گـرفـته، از تو خـبر ندارم            با این وجود دلـدار، محتاج یک دعایم

تا خـواستم بیـفـتـم، دست مرا گـرفـتی            این دفعه همچو هر بار، محتاج یک دعایم

شـرمـنـده‌ام کجـاها، دیـدی گـنـاه کردم            خیلی شدم گـرفتار، محـتاج یک دعایم

نگـذاشـتی بـریـزد یک لحـظـه آبـرویم            هستم به تو بدهکار، محتاج یک دعایم

ای‌کاش یک سحر هم راهت بیفتد اینجا            در انـتـظار دیـدار، محـتاج یک دعایم

خـیـمه‌نـشـین صحرا، آرام جان زهـرا            هر جای هستی ای یار، محتاج یک دعایم

وقـت اذان مغـرب دلـتـنـگ کـربـلایـم            ای روزه‌دار، افطار، محتاج یک دعایم

اَبرم و شب به شب از هجر رُخت می‌بارم            من به اُمـیـد نـگـاهی‌ست اگـر بـیـدارم

بپذیری! نپذیری! کرمت را عشق است            نـه پـی حـاجـتـم آقــا، نـه پـیِ دیـنــارم

دیده گر یار نبیند به چه دردی بخورد؟!            کـور مـانـدم بـه امـیـدِ سـحــرِ دیــدارم

بدی از من! بدی از من! بدی از من بوده            تویی و این همه خـوبی، منم و اِقرارم

به زبان عاشـقم و، وقت عمل غافل تو            به زبان نوکـرم و، وقت عـمل سربارم

تو چرا فکـر منی؟! فکـر منِ نـالایق؟!            من که سرگرمِ خودم بودم و فکر کارم

روزه‌اش را تو گرفتی و به من مُزد رسید            زحمتش را تو کـشیدی که تقـرب دارم

یابن حیدر! بطلب یک سحر ایوان نجف            دل مـن لـک زده بَــهــر پــدر کَــرّارم

یک سحر صحن ابالفضل، غروبش گودال            کربلا خـواسته‌ام در سـحـر و افـطـارم

گریه کردن ز شما! مرثیه‌خوانی از من            خون زِ چشمان تو می‌بارد و خون می‌بارم

شمر آماده شد و جَد تو چشـمش وا شد            گـفـت یـا رب منم و زخـم تن بسـیارم!

 سر من را بِبُرد یا نَـبُرد حرفی نیست            مـن پـریـشـانِ عـبـورِ حـرم از بـازارم

بـوی زهــرا تـه گــودالِ بـلا پیـچـیــده            خنجر آمد به زبان گفت من آن مسمارم

جـا دارد اگـر از غــم دلـدار بـمـیــرم            در گـریه رهـایم کـن و بـگـذار بمیرم

مجموعه‌ای از درد و مصیباتِ گران است            هر جمعه که در حسرت دیدار بمیرم

حـالا که درِ وصلْ به‌ رویـم شده بسته            ســر را بـگـذارم سـرِ دیـوار بـمـیـرم

از حُـسـن کـمـالـش بنویسم همۀ عـمر            اصلاً چه خـیـالـی که سـرِ دار بمـیرم

یا رب سـبـبی سـاز بـبـینم گـل رویش            مـگـذار که بـا دیـدۀ خـون‌بـار بـمـیرم

یک بار اگر قرعۀ وصلش به من افتد            نـزد پـسـرِ فـاطـمـه صـد بـار بـمـیـرم

ماه رمضان روزی من کن که کنارش            یا وقـت سـحـر یـا دم افـطـار بـمـیـرم

ای‌کاش که لب تشنه، گرسنه، دم افطار            در روضۀ آن پـای پُـر از خار بمیرم

جـان‌های دو عـالـم همه قـربـان رقیه            می‌گـفـت که من پـای غـم یـار بمـیرم

بـابـای من از راه مـی‌آیـد بـه خـرابـه            حیف است که در کوچه و بازار بمیرم

کعب نی و زنجیر و لگد، ضربۀ سیلی            حـق دارم از این هجـمـۀ آزار بمـیرم

تب کرده‌ام از دوری تو، عشق همین است            اصلاً گـلـه‌ای نیست که بـیـمار بمیرم

بی‌وقـفـه صدایت زدم و شمر مرا زد            از لـذتِ شـیـریـنـیِ تـکـرار بـمــیــرم

در طـول مسیر عـمـه سپـر بود برایم            شـرمـنـده از این شدت ایـثـار بـمـیرم

خیلی به سرت زخم نشسته‌ست، شمردم            می‌خواهم از این غُـصۀ بسـیار بمیرم

حالا که سرت آمده و پیکـر تو نیست            در گـریـه رهـایم کن و بگـذار بمـیرم

بر زخم‌های سینۀ عاشق دوا بس است            داغ ندیـدنت به جگـرهای ما بس است

بی‌تو شبـیه کـوچۀ تنگ است شهرمان            ای زائـر شهـیـد مـدیـنـه بـیـا بس است

پُـر کن دوبـاره کِـیل مـرا ایهـا العـزیز            آقـا نگـو تـصـدّق این بی‌نـوا بس است

بر خشکی لبان من افـطار چاره نیست            قدری غبار از کف پای شما بس است

غفـلت مرا به مجلس عیش و گناه بُرد            رفتم خلاف میل شما هرکجا بس است

من دوست دارمت که نشـستم ببـینـمت            بیرون نکن! نگو که برو بی‌حیا بس است

ای صاحب اخـتیار من و قـدرهای من            دست مرا خودت بدهی بر خدا بس است

قـرآن به سر گرفتم و گـفتم فـقط عـلی            یعنی علی اگرکه ببخشد مرا بس است

این بالحـسین‌های تو دست مـرا گرفت            اصلاً برای تـوبۀ من کـربلا بس است

خوش آنكه در غـم تو، قلب مبتلا دارد            به دست سبـحـۀ ذكـر و لب دعـا دارد

فـقـیـر گـوشـه‌نـشـیـن مـحـبـتت هـسـتم            بـسـاز بـا دل آنـكـه، فـقـط تـو را دارد

سحر بدون حضورت، غروب دل تنگی‌ست            دلـم بـدون تـو كِی، رغـبت غـذا دارد؟

كـنـار ســفــره افــطـار مـا نـمـی‌آیـی؟            كه احـتـیـاط، یـقـین لـقـمه‌های ما دارد

زمانه پُر شده از مکر و حیله و نیرنگ            مگـر ز سـاعـت تو مـدعـی حـیا دارد

چرا ظهـور تو را در گـنـاه می‌جـویم؟            تـفـكـری كه فـقـط، حـاصـل فـنـا دارد

پناه بر تو از این فـرقـه‌های شیـطـانی            كه عـزم دشـمنی و كـیـنه با شما دارد

اگر چه جـاهـلـم و پُـر گـناه می‌فـهـمـم            كه پـیـروی ز شـما، قـیـمت خـدا دارد

بگـو رَوَد به كـنـاری، بـمیـرد از ذلّت            كـسـی كه دل ز مـرام شـمـا جـدا دارد

بیا و در شب احـیـا مـرا هم احـیـا كن            كه مُرده دل،‌ ز حریم تو جا كجا دارد؟

به قدر ذرّه شب قـدر، اگر مرا نخری            چه ارزشی دگر این عمر بی‌بها دارد؟

حـسـین نـیت شـب‌زنــده‌داری‌ام بـاشـد            دلـم هــوای سـحــرهـای كــربـلا دارد

طواف مرقد شش گوشۀ حسین غریب            امـامِ من بـه خـدا بـا شـمـا صـفـا دارد

گم کرده‌ام به ظلمت شب نـور ماه را            حـس می‌کـنم بـدون تو سخـتی راه را

تا کی بنـاست از غـم و داغ مُـفـارقت            هر صبح و شام سر بکـشم جام آه را

این جمعه هم گذشت و ندیدم نگار خود            یـعـنی نشد که تکـیه زنم تکـیه‌گـاه را

هـر هـفـته‌ای که می‌گـذرد آه می‌کـشم            طی می‌کنم بدون تو هر سال و ماه را

ای کعبه‌ای که خال سیاهت مطاف ماست            روزی نـما که بـوسه زنم قـبـله‌گاه را

آقـا اگـر چه نـوکـر خـوبـی نـبـوده‌ایم            از مـا مـکـن دریـغ تو نیـمـه نگـاه را

آخــر چـگـونـه بـی‌مـدد مـهـربـانـیـت            جـبـران کـنـیم این همه عـمـر تـباه را

مقصود ما در این شب احیا فقط تویی            احـیـا نـمـا تـو این دل غـرق گـنـاه را

قرآن به سر بگیر و به زهرا قسم بده            پـــروردگــار بــنـدۀ بـی‌ســرپــنـاه را

شـایـد به آبــروی تـو و نــام مــادرت            بخـشـد خـدا معـاصی این روسـیاه را

آقا بیا به فـرق پُر از خـون مـرتضی            امـشـب درآر بـنـدۀ در قـعــر چـاه را

بـایـد دری بـرای مـنـاجـات وا شود            تـا درد بـی‌دوای گـنــاهـم دوا شـود

بایـد کـسی که نـزد خـدا دارد آبـرو            وقت سحـر به یـاد دلـم در دعا شود

باید ز آبـروی خودش خرجِ من کند            تا واسـطه مـیـان من و کـبـریا شود

بی‌واسـطه خـدا، بـخـدا رد کـند مرا            بی‌واسـطه دعای سحر، بی‌بها شود

یـابن الحـسـن بـیـا و مـرا آبـرو بـده            تا که دری برای مـناجـات وا شـود

از حق، بخواه بگذرد از هر چه کرده‌ام            تنها خدا به حرف تو از من، رضا شود

نـام مـرا مـیـان قـنـوت سـحـر بـبـر            تا نامـه‌ام بری ز گـناه و خـطا شود

مـاه مـبارک است مبـارک‌ترش نما            تا چـشم من به روی شما آشـنا شود

باید چه کرد تا که تو از من رضا شوی            تا روزی‌ام سفر به سوی کربلا شود

آنجا که شد به نیزه سر آن بزرگوار            آنـجـا کـه قــبـلـه دل اهـل ولا شـود

آنجا که بود زینب پـرده‌نـشین اسیر            او شد اسـیـر تا که کـنـیز خـدا شود

در منـاجـاتِ سحـرگـاه دعـا کن مـا را            ماهِ زهرا تو در این ماه دعا کن ما را

جای این عاشقِ بیچاره بگو یک العفو            روسـیـاهـیـم بـکِـش آه دعـا کـن ما را

کوله بارِ گنه و جرم و خطا سنگین است            رهـبـرِ راه در این راه دعـا کـن ما را

ما سـرِ سـفـرۀ اِفـطـار دعـایت کـردیم            سـرِ افـطـار تو هـم گـاه دعا کن ما را

روزه با روضه گِره خورده لبم خشکیده            حـقِّ خـشکـیِ لـبِ شـاه دعـا کن ما را

حـقِّ دُردانـۀ ویـرانه به ما کن نظـری            الـعــجــل بـقـیـة الـلـه دعــا کـن مـا را

سرِ بابا به رویِ دامنِ دختر که نشست            نـالـه زد آه پـدر… آه دعـا کـن مـا را

تو نبـودی هـمه به گریـۀ ما خـنـدیـدند            آه از نـیـمه شـب و راه دعـا کن ما را

صورتـم مثـلِ گـلّ یاسِ عـلی نیلی شد            زَدَنـم پــایِ ســرِ مــاه دعـا کـن مـا را

بر روی دامنِ من نیمۀ شب ندبه بخوان            در مناجـاتِ سحـرگـاه دعـا کـن ما را

مـاه رمـضـان آمـد و دلـدار نـیـامـد            آن مـونس جان محـرم اسـرار نیامد

هر مـرغ چـمن آمده در باغ ولیکن            آن بلبل خوش نغـمه به گلزار نیامد

در بستر مرگ است مریض غم هجران            آن شــافـی هـر درد دل‌آزار نـیـامـد

یوسف سر بازار بُود چشم به راهش            آن یوسف گـل‌چهـره به بازار نیامد

هر قافله را هست یکی قافـله سالار            این قـافـلـه را قـافـلـه سـالار نـیـامد

آن مظهـر نور از شجر طور نتابید            وآن مـاه فـروزان به شب تار نیامد

در کار بـشر صد گـره افـتاد خـدایا            دستی که گـشاید گـره از کـار نیامد

مـاه خـدا رسـیـد ولـی تـو نـیـامـدی            وقـت دعـا رسـیـد ولی تـو نیـامـدی

ماه از تو، سفره از تو، خدایی شدن ز تو            لطـفـت به ما رسـید ولی تو نیامدی

سلطانی و مقـربیِ سائلان ز توست            شـاهـا گـدا رسـیـد ولـی تو نـیـامدی

از دستِ دوری از قدم توست، عاشقت            تـا نـاکـجـا رسـیـد ولی تو نـیـامـدی

دل مرده‌ایم و در ظلمات گـنه اسیر            عطر خدا رسـید ولـی تـو نـیـامـدی

مست شهادتیم که عـطر حضورتان            از لالـه‌هـا رسـیـد ولـی تو نیـامـدی

از افـتـتاح و زمـزمـۀ یا حـسین‌مان            تا کـربـلا رسـیـد ولـی تـو نـیـامدی

غـمت برای دل مبـتـلای من کافی‌ست            رسد همین که به گوشت صدای من کافی‌ست

دوبـاره لــیـلـهٔ قــدر آمـده گـل نـرگـس            بپیچد عطرت اگر در هوای من کافی‌ست

بـیـا و قـدر مـرا بـا خـودت مـقـدّر کـن            اگر بـرای تو باشـم برای من کافی‌ست

غـریب، با هـمه‌ام؛ تا مـقـرب تو شـوم            فـقـط تو باشی اگر آشنای من کافی‌ست

مبـاد آنکـه بـبـیـنـم شـرار قـهـر تـو را            همین که هجر تو باشد سزای من کافی‌ست

مـرا خـدا بـه تـو بـخـشـیـد یـا ولـی الله            رضایت تو بـرای خـدای من کافی‌ست

مریـضم آمدم اشک از غـم عـلی ریزم            که اشک روضه برای شفای من کافی‌ست

شب زیارت و یک یا حسین و قدری اشک            برای تـذکـرهٔ کـربـلای مـن کـافـی‌ست

می‌خـواهم امشب از خدای لیلة‌القدر            تـا بـازگـردی ای دعـای لیـلـة‌الـقدر

بشـنـو صـدای الـتـمـاس اشک‌ها را            از بـغـض رنـجـور صدای لیلة‌القدر

با دسـت خـالی با تـمـنای ظـهـورت            هر سـال می‌افـتـم به پـای لیـلة‌القدر

ای‌کاش درد دوری خود را بریـزی            در دسـت خــالی گـدای لـیـلـة‌الـقـدر

نقل است روح لیلة‌القدر است زهرا            پس جـان مـا بـادا فـدای لیـلـة‌الـقـدر

ای‌کاش سال بعـد قـرآن سر بگـیریم            بــا زائــران کــربــلای لـیـلـة‌الـقـدر

حال و هوای کوفه گویا کربلایی‌ست            سخت است امشب روضه‌های لیلة‌القدر

در امتـحـان محـبّت مـنم که رد شده‌ام            بیا بـبـین گل نرگـس چـقـدر بـد شده‌ام

ببین که جای تهجّد، به جای ذکر سحر            اسیر غـیبت و خودبینی و حسد شده‌ام

اگر به آتش غفلت بسوزم حرفی نیست            که من دچار گنه، بی‌حد و عدد شده‌ام

دلـم نمی‌شکـند در مـیان روضه، ولی            شـکـسـتـن دل پـاک تو را بـلـد شـده‌ام

چقدر راحت و آسـوده معـصیت کردم            که گویی منکـر آن قـادر صـمد شده‌ام

ز چـشـم‌هـای سـیـاهـت نـداشـتـم پروا            چنین به درک فیض تو بر خویش سد شده‌ام

منی که دعوی عشق تو داشتم روزی            به پیروی هـوا همچـو دیو و دد شده‌ام

سزاست تا که مرا حد زنی به دست خودت            بزن مرا که من آمـاده بهـرِ حـد شده‌ام

اگر حساب کنم من فزون ز صدها بار            به دست‌هـای کـریـم شـمـا مـدد شده‌ام

خـدا کـنـد که بـبـیـنـی شـهـادت مـا را            بیا ببین که به عـشق تو در لحد شده‌ام

اگر چه باورت ای گل نمی‌شود شده‌ام            در امتـحـان محـبّت مـنم که رد شده‌ام

بـاز در بـغــض صـدایـم آتـش آه آمـده            بـاز هـم مـاه خـدا بـی‌مـاه از راه آمـده

آه ماه فـاطـمه! برگـرد که حـتـی نفـس            از مـیان سـیـنه‌ها بی‌تـو به اکـراه آمده

باز هم شبهای بخشش آمد و با لطف تو            کوه سنگین گناهم رفت و چون کاه آمده

سفرۀ افطار هم با آب و نان حـسرتش            باز هم بی‌تو به استـقـبال این مـاه آمده

از دل سنگ و سیاه خود صدایت می‌زنم            مثل فـریاد ضعـیـفی کـز دل چـاه آمده

کیست مانند تو که در جاده‌های بی‌کسی            با من در راه مانـده هر زمان راه آمده

تا به دست آرم دلت را باز می‌گویم حسین            آتـش قـهـر تو با ایـن نـام کـوتـاه آمـده

مـوقع افـطـار با لـب‌های تـشنه باز هم            در دلـم یــاد لـبـان تــشـنـۀ شــاه آمــده

با غم و غـصۀ بـسیار به تو رو زده‌ام            بـاز قـلـبم شـده بـیـمار به تو رو زده‌ام

زخـمیِ معـصـیـتم کاش نگـاهم بکـنی            سر به زیر آمدم ای یار به تو رو زده‌ام

بـی‌حـیـا بـوده‌ام اما منِ رسـوا شده را            پیـش خود باز نگه‌دار به تو رو زده‌ام

یوسف فاطمه ازبس که کرم داری و لطف            مشکلم حل شده هر بار به تو رو زده‌ام

افــتـخـاری‌ست گــدایـیِ در خـانـۀ تـو            میزنم در همه جا جار به تو رو زده‌ام

اشک بـر دیـده و العـفـو الهـی به لـبـم            با همین گریه و اذکار به تو رو زده‌ام

در هـمـین مـاه بـده اذن سـفـرْ، کرببلا            تـشـنه‌ام تـشـنـۀ دیـدار به تو رو زده‌ام